BEREK! TERAZ GONISZ TY!

Zastanawiałem się czy dzisiaj pisać co słychać u mojego Meksykańskiego węża królewskiego. A co mi tam... Właśnie pisać... tym bardziej, że Juanita dała mi tak wiele radości i się bardzo postarała o wizerunek publiczny. W godzinach popołudniowych stanąłem jak wryty przed terrarium mego Lancetogłowa meksykańskiego.
Czym byłem zaskoczony?
Już piszę... Przez ostatnie dwa tygodnie Juanita była bardzo nieufna. Jak tylko ktoś się pokazał w zasięgu jej wzroku to od razu chowała się albo do kryjówki albo w krzaczki. A samo otwarcie drzwiczek wywoływało u niej przyśpieszony oddech i bicie serca. Była spięta i nerwowa... A tu dzisiaj niespodzianka... Moja meksykanka jak tylko pojawiłem się za szybką od razu wyciągała szyję w moim kierunku i bacznie się przyglądała. Czy się ruszałem czy nie to wyraźnie było widać, że strach zastąpiła zaciekawieniem. Wodziła za mną wzrokiem, wąchała powietrze. Chodziła przy mnie w koło swoich czterech ścian. Nawet, kiedy wreszcie poszła do kryjówki (chyba wypoczywać), a ja się zabrałem za wymianę wody (zawsze to robie jak mnie nie widzi to znaczy siedzi w domku) i usuwanie śmierdzących niespodzianek. Oniemiałem... Najpierw wystawiła troszkę łebka z kokosa by za chwilę wyjść całkiem z domu by osobiście przypilnować czy wszystko robie jak należy. Co raz wchodziła na konar czy układała się na dachu swojego schronienia... Bardzo mnie jej zachowanie dzisiejsze podbudowało po przeżyciach postnych... O właśnie przypomniało mi się że też mam ważną nowinę... Juanita przybiera na wadze i już powolutku się zaokrągla... już nie jest tą chudzina z przed paru tygodni... Najwyraźniej to widać na grzbiecie i w tylnej części ciała tam gdzie u ludzi jest szynka...  Oby tak dalej... Jutro mam odebrać umówione smakołyki dla niej i myślę, że sobie nie odmówi i dalej będzie uskuteczniać politykę wzrostu... Niech jej idzie na zdrowie...